Στο ψυγείο η Ελλάδα!

Δε μπορώ ακόμα να το πιστέψω ότι έχουμε τέτοιες θερμοκρασίες στην Ελλάδα! Δείτε και μόνοι σας τα screenshots[*]! Όλα αναφέρονται στις 2πμ της 25ης Ιανουαρίου 2006.

Θεσσαλονίκη:


Κοζάνη:


Αλεξανδρούπολη:


Απίστευτο κρύο! Αυτούς που λυπάμαι είναι τους φαντάρους που πρέπει να κάνουν σκοπιά χωρίς τη θέλησή τους...

* Τα screenshots είναι από το uk.weather.com

Εχουμε γίνει ρεζίλι...

...και έπεται συνέχεια... Είμαστε ακόμα στον Ιανουάριο και ο θεσμός της πολιτιστικής πρωτεύουσας στην Πάτρα έχει 11 μήνες ζωής ακόμα. Ήδη ο διεθνής τύπος μας χλευάζει. Τουλάχιστον, ελπίζω να βγουν σε καλό όλα αυτά τα κακά σχόλια, και να βελτιωθούν τα πράγματα κάπως. Γνωρίζοντας όμως πόση σημασία δίνουμε σε όλα αυτά, μάλλον απλά χτίζουμε γερά το χαρακτηρισμό του απατεώνα που ήδη μας μαστίζει στο εξωτερικό.

Και δεν είναι μόνο ο θεσμός της πολιτιστικής πρωτεύουσας που μας εξευτελίζει. Μας τραβάνε και στα δικαστήρια που τους έχουμε γραμμένους όσον αφορά την απελευθέρωση των ηλεκτρονικών επικοινωνιών.

Περαστικά μας...

Μήπως είμαι ο τρελός του χωριού;

Μόλις διάβασα την είδηση, στην online έκδοση της εφημερίδας Ημέρα, για τα προβλήματα με τα διαβατήρια στην αστυνομική διεύθυνση και εξαγριώθηκα. Είχα προβλήματα και με την έκδοση της νέας αστυνομικής ταυτότητας τον Δεκέμβριο στην αστυνομική διεύθυνση Αχαΐας. Τι φταίει; Μήπως αυτός που οργανώνει αυτά τα τμήματα;

Εχοντας ζήσει στην Αγγλία τα τελευταία χρόνια, θεωρώ δεδομένο ότι ο πολίτης, ως πελάτης στις υπηρεσίες που προσφέρει το Δημόσιο, αλλά και ως εργοδότης/χρηματοδότης όντας φορολογούμενος, μπορεί να καταγγείλει τα κακώς κείμενα απευθείας στην υπηρεσία ή σε κάποιο κεντρικό φορέα, ώστε το οποιοδήποτε πρόβλημα να σταματήσει να υφίσταται.

Εχοντας σπαταλήσει πολύ χρόνο, ανακαλύπτω πως δεν υπάρχει επίσημος τρόπος καταγγελιών για τα κακώς κείμενα των υπηρεσιών του δημοσίου στην Ελλάδα. Αυτό είναι δυο φορές κακό.
Πρώτα, δεν υπάρχει τρόπος ενημέρωσης των υπευθύνων ότι η υπηρεσία έχει προβλήματα. Θεωρώ -ή ίσως θέλω να πιστεύω, γιατί είμαι ρομαντικός- ότι οι ανώτεροι δε γνωρίζουν πως μια υπηρεσία έχει πρόβλημα, επειδή τους το κρύβουν επιμελώς οι κατώτεροι, οι οποίοι και διοικούν αυτές τις υπηρεσίες και δε γνωρίζουν πως να τις οργανώσουν. Ετσι, αν ο πολίτης δε μπορεί επισήμως να καταγγείλει παραλήψεις, λάθη και αβλεψίες, τότε οι ανώτεροι δε θα μπορέσουν να κάνουν αλλαγές στους διευθύνοντες των υπηρεσιών, βάζοντας ικανά άτομα.
Αφετέρου, χωρίς την αντίδραση των πελατών για τη λειτουργία μιας υπηρεσίας, η υπηρεσία αυτή δε θα μπορέσει ποτέ να βελτιωθεί.

Μήπως πρέπει να θεσμοθετηθεί ένας επίσημος τρόπος καταγγελιών; Μήπως, ακόμα χειρότερα, υπάρχει αλλά είναι καλά κρυμμένος από τα μάτια των πολιτών;

Τέλος, συμφωνώντας με ένα άρθρο του κ. Καρβουνιάρη, χρησιμοποιώ κάποια κομμάτια του αυτούσια λέγοντας πως "Το θέμα είναι τι κάνεις και πώς αντιδράς, όταν οι άλλοι γύρω σου καμώνονται πως όλα πάνε καλά και σε αντιμετωπίζουν σαν τον τρελό του χωριού!", καθώς νιώθω σαν τον τρελό του χωριού όταν πηγαίνω για λίγες μέρες στην Πάτρα. Εύχομαι πραγματικά, "πως καθημερινά οι “τρελοί” πληθαίνουμε και σε λίγο οι «γνωστικοί» θα είναι μειοψηφία".

Θέλετε Google Mail account invitation;

Αν ναι, τότε ατυχήσατε! Η Ελλάδα δε βρίσκεται ακόμα στις χώρες που οι πολίτες της μπορούν να στείλουν ένα sms και να πάρουν ένα invitation για το GMail. Αντίθετα η Τουρκία είναι μέσα στη λίστα.

Τι έγινε ρε παιδιά;

Γιατί;

Γιατί δε μπορώ να είμαι απλά ο εαυτός μου;
Γιατί πρέπει να παίζω αυτό το παιχνίδι;
Ένα παιχνίδι τόσο βαρετό και άχαρο,
ανιαρό,
κουτό!

Γιατί να ακολουθώ τη ρότα σας,
πρέπει και κανόνες
σα σιδεριές ψηλούς;

Ίσως γιατί είμαι δειλός,
ανώριμος, μικρός.

Όμως θέλω να αλλάξω,
να αλλάξω,
να είμαι μόνο ο εαυτός μου,
ξεκάθαρος και απλός.

Ξεκάθαρα να μπορώ να εκφραστώ,
να πω αυτά που νιώθω,
απλά,
χωρίς μάσκες και δισταγμούς,
ακριβώς όπως τα σκέφτομαι.

Ας με πεις κουτό,
θρασύ, δειλό,
γυναικά ή τοιούτο,
δε θα πτοηθώ.

Θα σου έχω πει αυτό που νιώθω,
ακριβώς,
δε μπορώ να το αποφύγω,
είμαι ρομαντικός!

Η τρομοκρατία της ενοχής

Κάθε φορά που διαβάζω αυτό το κείμενο που έγραψε ο Νίκος Δήμου, κάθε φορά νιώθω και κάτι καινούργιο, καταφέρνω να αντιληφθώ μια καινούργια διάστασή του. Είναι ένα κείμενο που όχι μόνο είναι διαχρονικό, αλλά είναι δομημένο έτσι, ώστε έχοντας διαφορετικές εμπειρίες στο παρελθόν να μπορούμε να το αφομιώσουμε διαφορετικά. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Και λέει την ωμή αλήθεια, όσο και αν διαφωνεί το "ασθενές" φύλο, ή τουλάχιστον έτσι νιώθω εγώ.

Love is...

...striving for the happiness of the other, even when this happiness is given to them by being with another person.

Alegría - Come un assalto di gioia

I was given the opportunity to go and watch a performance of Alegria, by Cirque du Soleil. I was sceptical in the beginning. I didn't know what to expect. I watched a couple of clips online before going. I also had the soundtrack of Alegria. My belief was that it will be a bunch of acrobats doing some not so impressive tricks.

It was 19.30 in Royal Albert Hall. Being my first time in Royal Albert hall I must say I was impressed. Not so much by the hall itself, but from the set for Alegria. They did a great job with everything. The lights, the colours, the forms. Although the play is called alegria, which could be translated to joy in English, the whole set was giving me the impression of something sad. I could feel sadness from everything. The lights were warm but with low intensity. Some torches were attached around the circle. They gave a nice light to the hall, and the shadows created by them on the ceiling were marvellous. The colours of the set were mostly colours of the autumn and the winter - brown, gray, dark green.

Before the show started, some of the citizens of this magical dreamworld were already on the stage, trying to entertain us with their jokes and to help us enter this dream. The lights go down. The musicians come inside the hall. The silence of the hall is filled with the beautiful sound of the drums and the accordion. The applause sounds like a wave that comes to take us in this dream. The dream starts...

The Nymphs and the Angels come on the stage. They are followed by the singer. She wears white. She sings "Vai vedrai" - go and look how life is. She is followed by the Fleur, who seems to be in charge of this world, or at least this is what he believes. At the background, while the singer in white sings, we see another singer. She wears black. She wanders around in the set. Like she is a part of this life, but not such a big part. She is always there, but she cannot take over. The singer in white dominates this world. Her voice is steady and breathtaking. She sings a sad song, but promises that joy will come soon. The singer in black makes some vocals, they feel like sadness. Sadness is always there, but hope/love/joy dominates our life. Sadness feels like it lasts forever, but it is only a small part of our life, to remind us and help us appraise the joy that life brings.

The story of two lovers starts. The singer in white sings how beautiful feels wanting and loving each other. How love makes us ignore facts of life and the elements of nature, and fight against them. The lovers, two aerialists, dance in the rhythm of this tango love song, in complete contempt of danger, wanting each other "between sky and sea, without gravity force, feeling the freedom", as the voice sings. A real tribute to love, and how it makes the world go round.

Sank in this dream, I lost track of space and time. The story of life flies in front of me. A celebration of life, love, youth, but also a reminder about the things that want to capture us and put us in an endless hibernation, in sadness and pain. In a world of darkness, we should be guided by the light, to bring ourselves to the joy of life. Even when we are in pain, life goes on.

Alegria, the theme song of the soundtrack is sang. All the artists are on scene. The audience applause warmly. The show ends.

Was it a dream? Was it something that I only felt? I felt hope in my sadness. I felt that life hasn't stopped. It goes on. I felt like I want to fly. I think I did so. Or was it just a dream? I often dream that I fly...